30*40 رنگ روغن!زمان:اسفند1384
چون کوچیکه دوست ترش دارم
هوم!
هنوز هستم.اما اگه دوست داشتین فاتحه بخونید.
...
این همه سایه که در طواف خورشید
میروند به نمیدانم کجای قلب تو
بی رنگ و بی نجوا
مثل این ثانیه های بی طلوع
مثل تلاطم این ماه وحشی
که در عکس تو
آن گوشه بی کار نشسته است
مثل من که این گوشه....
و مثل من که در ذرات بیرنگ معلق مانده ام
وقتی که جایی از دلم میسزود
وقتی که قلبم مثل کارت تبریک های ارزان قیمت
تیر میخورد
و آن سه قطره خون که هیچ رنگی ندارند
هیچ کجای این دنیا را آلوده نمیکنند
و در هیچ شعری هم وارد نمیشوند
اما ماه توآن گوشه سمت راست تنهایی تو
انگار میبیند که دلم چقدر گرفته است
...
و هیچ نشانی از او نمی یابم
نگاه کن
از دور که می آمد،آشنا بود
صدای قدمهاش اندوه خاصی داشت
که آمدنش را مثل رفتن تلخ میکرد
آن روز ظهر آمد،
کنارم نشست
و من دیدم غربت خاکستریش را.
از چه میگفت را خوب به خاطر ندارم
کنارم نشسته بود،
انگار در گلوش،غمی لانه داشت
نزدیک دلم نشسته بود
و خود نمیدانست
امامن دیدم که غرق افق بود...
انگار سرگشته بودو کمی هم رسوا!
میگفت چهل روز اول ، مادرامید به ماندنش نداشته
چهل روز از چشم همه مخفی نگهش داشتند
تا مبادااز راه نرسیده
فرشته هابیایند وباز راهی سفرش کنند
دلم بی تاب بود
هول ولای رفتنش در دلم بود
برگشتم که چیزی بگویم
که دیدم کنارم تا آن دورها جایش خالی مانده ست
و بعد صدای اذان آمد
نگاهم به آن دورهای افق پر کشید
دیدمش که مثل همیشه
آهسته باز می آمد
با همان چشمان روشن
چیزی میخواند
با همان تک پوش سبز تنهایی اش
و با نگاهی که در نمیدانم کجا گره خورده بود...
این بار اما غریبانه از کنارم گذشت
.........................
آن وقت بود که من احساس کردم
همه آدمها شبیه تو شدند
همه چشمهای روشن داشتند
و بلند بلند آواز می خواندند
می آمدند کنارم مینشستند
و درست مثل تو زخم کمرهاشان را نشانم میدادند
و بعد گم میشدند در روشنای افق!
امروز من یک دنیا دارم که مثل توست
وبا وقاری که خاص تو بود میخوانند
و باز مثل تو موقع اذان
در همان دورترین جای خدا
گم میشوند!
مونا16.2.1382
چه خوبه که با خیال راحت هر عکسی رو دوست دارم اینجا می زارم...
چه خوبه که دست اساتید از اینجا کوتاس تا بگن ،وای دوربینت مگه خرابه که عکسات فولو میشه!
یا هزاران هزار ایراد دیگه که فقط و فقط به خاطر بی صواتی بسریه!
اینجا میتونم نفس بکشم!هوم........
عکس میگیرم،پس هستم!مونا (س)
بالاخره موفق شدم باز دوباره عکس بزارم اینجا.هوم.
ستاره ها را از سیاهی شب جدا میکرد
دانه ها را یکی یکی در بند میکرد
و با هر دانه زیر لب انگار چیزی میگفت
انگار که نام کسی را مدام تکرار کند...
ستاره ها را بند میکرد
و باز هرشب رکعت آخرنماز
تسبیحش دانه نداشت...
تسبیحش که پاره میشد
جهان از نور دانه های تسبیح او
از خواب بیدار میشد
و اندکی بعد بانگ خروسان میپیچید
و الله اکبر بود که،
درگوشه کنار قلب آسمان میوزید
همان وقت که ستاره از دستانش سر میرفت
من دیدم که افق به نماز ایستاده بود
وقتی که گوشه دامنش در شب گم میشد
احساس کردم سیاهی همیشه هم معنای مرگ ندارد
وقتی که نماز آسمان را دیدم
فهمیدم در این جهان،
هیچ چیز معنای ثابتی ندارد
و افق هم ،سحرها بیدار میشود
و وضو میگیرد
و پابه پای مادربزرگ نماز میخواند
.
.
.
وقتی که مادر بزرگم برای همیشه خوابید
دیدم که سروهای کوچه مان ازتمام مرده ها ،مرده ترند.
وقتی که مادربزرگ رفت
دیدم صف ستاره های نمازگزار را
که به احترام گیسوان سپید همیشه بافته اش،
همه به یکباره سپید شدند
ومادرم در مراسم عزا مرا سیاه پوش کرد
تا مردم هیچ نگویند
و من قرمز پوشیدم
و خندیدم
وباز غروب ستاره های پر نور را سوا کردم
و شب با تسبیح تازه ام
درنماز جماعت ستاره ها
پشت مادربزرگ،
نماز خواندم
و خندیدم،
مثل همیشه ی خدا
خندیدم.
امروز یک سال از رفتنش گذشت....
مادربزرگم بود....
گاهی مثل این لحظه دلم تا نا کجای این آبی آسمان پر میکشد.احساس میکنم آبی آسمان به روحم مثل لباسهای ایرانی ارزان قیمت رنگ داده است.انگار که ملائک برای بهار امسال آسمان را صفایی میدادند.انگار یکیشان هوش از سرش رفت و همه جا را آبی کرد.حتی نگاه مرا که در ناکجای افق گم شده بود ...
چقدر طنین این ثانیه ها در کلام تو مقدسند.
احساس میکنم تمام این ثانیه ها را از برم،اما باز شوق دیدار روی آشنایی مرا زمین گیر میکند.
و هنوز پایم به زمین نرسیده است...
حالا در آخر این سطر های زندگی بی تو نشسته ام.
http://www.cpow2qi.parsiblog.com
اینجا یک خاطره مینویسداز خاطراتش!خاطره ای که خاطره ای از یک نقاش است....
خواستم بگم که خاطره به این دنیای مجازی خوش آمدی،به نظرم خیلی جمله احمقانه و کلیشه ای اومد!
به قول یکی از دوستان نیست که ما بچه های هنر واسه متفاوت بودن تن به هر کاری میدیم .....
حالا موندم چه جوری این کلمه ها رو کنار هم بزارم تا یه جورایی خاص تر شه!
اما نمیدونم واقعاً چی باید بگم!
آها به خود خاطره میگم ،بیا خونمون
با پفیلا پنیری بیا!هوم!
