من مختصری از خاک و آسمان بودم

و آسمان خلاصه ای از خاطرات دریا

و باران چیزی نبود مگر نگاهی  از جانب آسمان

 بر من و تو......

انگار هنوز هم تاجی از خورشیدبر سر داشت

و دامنی از خاطرات بالهای پروانه بر تن

 نه هنوزنمرده بود و گویی خیال مردن هم نداشت....

شهر های افسانه ای بر گیسوان او ، ساخته شدند،وقتی که دیگر زنده نبود

اما هنوزهم نمرده بودا

وقتی که شب  بود و سیاهی حاکم

و کودکان به شمارش ستاره ها از پس سقف خانه هاشان مشعوف

و ماه کامل از شدت سنگینی ،در چند قدمی زمین ....

دیوانه ای خواب باران می دید

و زمین از رقص خود خسته.........

و در لحظه ای همه چیز رنگ می بازد،اما!

باران از خواب دیوانه بیرون می زند،

تن پوش دیوانه از عطر باران آکنده

وستاره ها از کاسه دستان کودک سر می روند

 و شهر از  نورستاره لبریزو سر مست

..............................................

واو بیدار می شود

می چرخدو

،گیسوانش را در باد رها می کند

 و رقصان می گذرد......

از شهرچیزی جز خاطره ای دور باقی نمانده است!