دلگرمي آدم به همين حضوراست که بودش در نبودشه و نبودش در بودش.هاني هوي بد کُرد من،ما آدما با يه رشته هاي نور به هم گره خورديم.جدا از اين که واقعاً من و تويي وجود نداره...اين دوستي ماست.اين تارهاي در هم تنيده رو هر کسي نميبينه و من موندم مني که فقط شنيدم،چرا دارم اين حرفا رو اينجا ميزنم.البته چندان هم مهم نيست.چيزايي که هيچ وقت خونده نميشن ،گفتنشون با نگفتنشون يکيه...درست وقتي که شروع ميکني به گفتن چيزي يعني اون رو در کلمات به خاک سپردي!چي شد که رسيدم به اينجا؟!آخه تو واقعاً زيرکانه حرف ميزني.ظاهراً يک خط مينويسيا اما آدمو مجبور به گفتن ميکني و من گفتم و گفتم و ....نگفتم!مانا هستي و آرام.اما مهم تر از اينا هاني هوي بدکُرد مونايي.هوم.