حسن هيو هو،وقتايي که چيزي واسه مونا نمينويسي هميشه اينجا يه چيزي کمه!نميدونم چرا،اما انگار اين رسم ما آدماس که به اونايي که زيادي دوسشون داريم تلخي روزامونو قسمت ميکنيم.انگار اين غما،اين تلخيا چيزاي خيلي با ارزشي هستن که "بايد "حفظ شن.من احساس ميکنم زندگي آدم يه جورايي سر همين قضيه اين همه کش اومده.يه چيزيو که بايد بگم (اول از همه به مونا)اينه که من تا هنوز از اين ارتباط چيز زيادي نفهميدم.من و خانم ضرغامي تا حالا بيشتر از يک دقيقه با هم حرف نزديم،حتي من سر کلاس نبودم(هميشه تو کارگاه روبه روي کلاسمون، تنها کار ميکردم)اما فقط يه نگاه از اون کافي بود تا آخر روز انرژي واسه کار داشته باشم.ميدوني،هر بار که دربارش حرف ميزنم باز واسه من تازگي داره.احساس ميکنم من و اين زندگي به موازات هم پيش ميريم.تا ابد.با اونايي که دوسشون دارم بدون اين که رسيدني باشه!حتي اين گنجيشکا ،دارن به موازات من شلوغ پلوغ ميکنن.يا راحترش:کسي مرا به آفتاب معرفي نخوهد کرد...

مرسي .اميدوارم سال نو مثل تبريک شما رنگي پنگي باشه.بي زحمت زودتر اين داستانو تمومش کن ببينيم چي ميشه!

سلام.خوشنودم که تونستم شعراي شما رو بخونم.

سلام سايه سياه.کلي مرسي شدم.از اونجايي که من عاشق خودمم،از ديدن اسمم دو تا بال در آوردم.مرســــــــــــــــــــــــــــــــــــــي.

خوب ميشه گفت همه سبکا همينجوين.يعني اول يه دوره زماني .اما به نظر من آم وقتي حرف خودشو پيدا کنه تو هيچ مرز و محدوده اي جا نميگيره.مدرن يا پست مدرن به نظر من يه حماقته.اما شما ظاهراً واسه هنرمن وظايفي قايل هستي.هنرمند فقط ميتونه درونيات خودشو نشون بده (که خوب درون او تاثير از اطراف هست اما فقط در حد يه انعکاسه سادس...) اما چيزي که در حال حاضر رايجه در مورد تمام رشته ها اينه که فقط دنبال يه چيزو ميگيرنو ميرن.اين حرفا خيلي دور و دراز ميشه بيخودي.مهم اينه که من (يا تو)حرف دارم و ميتونم حرفمو با لهجه خاص خودم بگم.مرسي که اصلاً شعر منو نخوندي...

من فقط تعجب کردم.همين .حرفي از بايد و نبايد نزدم.خوب راستش اين نقاشيو خواهر خود من وقتي ديد خيلي خوشش اومد...من فقط تعجب کردم که چقدر از سليقه عوام بي خبرم...