سلام مونا
يك كلام توهم و شور و بي قراري: طغيان! مي دوني اول گول خوردم و حس كردم فضا افسرده است و سرشار از غمه. ولي اون پوستشه. ببين اين شعرت در قياس با شعر ديوار چقدر رنگ توش هست. اين رنگ ها هيجانه. تو شعر قبلي هيجان ها رو سانسور مي كردي. شعرت منطقي و مستقيم شده بود. ولي اين شعرت رو نگاه كن. پره هيجان و شوره. فضا سازي و تصويرهاش گرچه به اشاره هاي ظريفه و به كمك واژه هاييه كه هويت و رنگ بومي دارن ولي قدرتمنده. يعني مي خوام بگم خوب از يه فرهنگ محلي استفاده كردي.
