نظرات ياداشت 24شمع خاموش - آن سوي هيچ ،فراسوي مرزهاي تنم

مونا جون آدمها خيلي خيلي قدرت دارند، خيلي بيشتر از اون چيزي كه فكرش و كني حالا كه همه جوره داره واست بهار ميشه پس...

قدر اين بهار رو بدون، ‏عاشقانه و قدرتمند...

مونا مثل شعرش قوي است از پس هر كاري بر مياد خيلي راحت ميتونه تو مسير جديدي كه قرار گرفته درست حركت كنه... مونا ديگه داره خيلي بزرگ ميشه(ميفهمي كه؟)

رابطمون كوتاه بود اما صميمي(مگه نه؟)... اينجا رو هم ول نكن اگر ميتوني و ميشه...

داداشي هنوز تو شوكه، تعجب نكن از نوع نوشتنش! حالا همه فكر ميكنن ديوونم اينجوري نوشتم! البته اگر هم چاپ نكردي خيلي بد نيست چون من فقط واسه خودت نوشتم...

يبار جوابمو ندي، اينا كه ديگه جواب نداره!

پاسخ

نميخوام بزرگ شم.نميخوام درست حرکت کنم.آره،صميمي بود!سينا همه ما آدما حتي وقتايي که نامه مينويسيم،وقتايي که يه اسم ديگرو به زبون مياريم،باز واسه خود خودمون مينويسيم.فقط با خودمون حرف ميزنيم.هر آدمي تو سيارش تنها با خودشه.....اما من بازم جواب تو رو دادم!اما احساس ميکنم اين قدر همه چيز خوابه که حتي تويي وجود نداري که اينارو بخوني.تو يا هر توي ديگه!