راجع به شعر...ما آدما ظاهراً با يه چيزايي مشکل داريم اما در عمل به اونا اعتياد داريم.هيش کي از غم خوشش نمياد،اما خيلي از ماها بش عادت کرديم،جوري که اگه نباشه يه روز تن به آب و آتيش ميديم تا که بياد!حالا وقتي من با يه زبوني ميگم که با شب مشکل دارم تو (مخاطب)نبايد باور کني.و اينکه نور رعد برق خيلي زودگذر و هيچ سودي نداره،با بودنش که روز نميشه،در عين حال يه شوکه!شوک هميشه تحملش سخته.من هميشه از نورش به حد مرگ ميترسم چون از صداش بيشتر ميترسم،اما فاصله زماني بين نور و صدا،بد برزخيه.نه؟در ضمن وقتي سراغ من مياي عقل و منطقتو بزار کنار در،بعد بيا...