سلام نيما!وقتي نظرتو خوندم يه بار ديگه برگشتم و شعرمو از ديد يه آدم ديگه خوندم!خوب راستش ديدم خيلي کليشه اي بر خورد کردم...اما از طرف ديگه ،من درسته که از مرگ گفتم اما آخه مرگ چيه؟توقف يه جور خاص از حيات!ما اگه به روحم اعتقاد نداشته باشيم همين که خاک ميشيم،و بعد وباره سبز ميشيم هم کافيه تا مرگ رو در حد يه واژه قبول کنيم .راحنر بگم،مرگ و تولد هيچ فرقي با هم ندارن ،اون لحظه اي که وارد اين دنيا ميشيم هم يه مرگه،مرگي که روح ما رو از ماورا به جسم خاکي ميرسونه ...پس مرگ فقط يه تغيير چهرس...اين شعر ،هم شايد تولدي باشه واسه من...به هر حال خيلي خوب بود که با حرفاي تو تونستم بي طرفانه شعرمو نگاه کنم و صادقانه اعتراف کنم که خيلي تکراري برخورد کردم...