دير آمدنم را فاصله مشمار
.
.
.
شعرت را رقصيدم و فروتنانه ي حضور شاعرانه ات را ـ بي هيچ کليشه و تکرار تعارفي ـ به شرم بي واژگي نشسته ام.
نازنين ام،.اين دور و بر بهانه هاي نزيستن چه بسيارترند از بهانه ي زيستن و اين بهانه ها نه بهانه ايست که شعر شود بهانه ايست که به ناچار زندگي مي شود.
بهانه هايم را ببخش
زندگي ارزاني هميشه هايت[گل]